Verlies en Rouw

Het overlijden van mijn kleine grote vriend heeft mijn leven compleet op z’n kop gezet. Ik weet niet hoe ik verder moet. Zie opeens geen toekomst meer, alles is opgehouden, gestopt. Angst neemt bezit van mij, ik ben aldoor op mijn hoede, gespannen, gejaagd, paniekaanvallen, ik kan niet meer slapen, en als ik dan even wegzak komen de vreselijke laatste herinneringen dat het door mij gekomen is dat het mooiste en liefste uit mijn leven overleden is. Ik ben misselijk en ben er letterlijk ziek van geworden, mijn weerstand is weg. 

Mijn hoop en leven staan te wankelen, ik zit diep onder die zwarte zware deken waar geen licht meer doorheen komt. Wat worstel ik, alle heftigheden uit het verleden doen mee, nachtmerries en herbelevingen zo vreselijk. Ik grijp alles aan want ik heb zoveel geleerd de afgelopen jaren, dus ik doe wanhopige pogingen door te gaan. Maar ik wordt niet beter de griep maakt mij zieker, zelfs mijn stem is weg, monddood.

Er is alleen maar pijn, en een doodstille leegte die in mij is ontstaan, een pijn die ik nog nooit in mijn leven zo doorvoeld hebt.. of misschien toch wel…als ik naar dat Max overleden is, weken lang gepiekerd te hebben besef dat deze pijn.. de totale pijn weergeeft van alles wat ik verloren hebt, het rouwen is nu pas begonnen, al mijn verdriet, angst en pijn, alles voel ik. Alles wat ik heb doorstaan en keihard aan gewerkt hebt, en nog steeds aan werk.. het lijkt allemaal tevergeefs en nu denk ik alleen maar dat de pijn weg moet. Daar ben ik goed in, altijd geweest. Kan en wil ik dit verdragen? En het enige wat ik kan bedenken is dat ik Max zo nodig hebt, ik kan hem niet missen, hij helpt mij met mijn eenzaamheid, mijn veiligheid, mijn zelfstandigheid. Maar Max is dood, alleen dat woord is zo definitief. 

Een paar dagen na Max zijn overlijden ben ik gaan zoeken, naar nieuw leven, naar hoop, om weer te zorgen, om weer liefde te voelen, om weer liefde te kunnen geven, en ik voel mij schuldig, want ik zoek Max, ik heb hem nodig om te kunnen leven, een hondje zoals Max, waar ik mijn liefde aan kon geven, een Max die mij alles gaf, dag en nacht, altijd blij met mij was, nooit boos op mij werd, en onvoorwaardelijk van mij hield. Ik ben gaan zoeken en ik heb een hondje gevonden.

24 februari zal Kees voor altijd bij mij zal zijn. Nee, ik weet het.. Max zal het nooit zijn, dit is ook een compleet ander wezentje, wel een Yorkshire Terriër, maar voor de rest zal hij mij ook gelukkig proberen te gaan maken. Want dat is wat hondjes doen, mensen proberen gelukkig te maken. En Ik heb weer wat hoop, ik heb veel geleerd, ik ben het waard om ook te leven, al worstel ik er mee, en tussen de zwarte zware deken door is een lichtstraaltje gekomen, een lichtstraaltje dat Kees heet.