Mijn angsten

Angsten we hebben ze allemaal, en de meeste angsten begrijpen we wel. Ook het doel om angsten te hebben is te accepteren. Maar wat voor mij niet meer te accepteren is dat deze angsten mijn leven compleet zijn gaan beheersen, dat het mij steeds als een donkere ijsdeken vangt, en overvalt, op de meest vreemde tijdstippen en plekken en mij laat bevriezen. En ik met geen mogelijkheid weg kan, en dan krijg ik afgrijselijke gevoelens, pijnen, smaken en geuren en ben gevangen in het moment. Mensen om mijn heen begrijpen deze angsten van mij niet, er is toch immers niets wat ze hebben opgemerkt wat angstig zou kunnen zijn, waarom zou je dan bang zijn? Ze zeggen mij te ontspannen en vertellen mij dat er echt niets aan de hand is ” zie dat er echt niets gebeurd is” En ik probeer het te rationaliseren, en mij vast te klampen aan de mensen waar ik mij veilig bij voel, het zijn er nog maar zo weinig. Ik probeer uit alle macht mijzelf bij meerdere mensen mij weer wat veiliger te voelen, maar ik zie ze kijken, hun blik in hun ogen zegt mij genoeg, ook daar krijg ik angst van, een vreselijk angst waarvan ik immens eenzaam word. Het zou fijn zijn dat ik controle over mijn angsten zou hebben, en van te voren dit kan in of uitschakelen. Bijvoorbeeld wanneer het handig is om ergens een natuurlijke angst voor te hebben, zoals bijvoorbeeld het alleen fietsen op een donker achteraf straatje in een gevaarlijke wijk in de stad. Na alles wat ik geleerd heb over angsten zou het minder moeten worden, en soms lijkt dat ook zo, maar plotseling vanuit het diepste van mijn ziel valt de schaduw van mijn zwarte ijsdeken onverwacht over mij heen. Het wordt weer zo koud en eenzaam en de angst is er op de hoogtepunten van mijn geluk momenten. Het lukt vaak niet om mijzelf te resetten, maar gelukkig heb ik mijn maskers waar ik mij achter verschuil, laat niet zien hoeveel angsten ik voel en beleef, want anders wordt ik te vaak door de weinige mensen die ik nog om mij heen hebt terecht gewezen, dat wat ik meemaak iets onbenulligs en kleins is, terwijl het voor mij als gif voelt wat ik niet kan weerstaan om in te nemen, waar ik ziek van wordt maar wat niemand herkent als een ernstige ziekte die angst en depressie heet.