Door te leren te vertrouwen in bewegen, kwam ik weer in beweging

Maar dat ging niet vanzelf, er ging niets meer vanzelf in 2015, ik was gegroeid en niet in de lengte maar was 106 kg zwaar geworden en had overal ontstekingen. Ik kon bijna niet meer pijnloos bewegen. 2x per week ging ik naar de fysiotherapeut om mijn stijve, ontstoken, stramme spieren in beweging te houden. Niets lukte meer, ik was depressief, zag het leven als een groot zwart gat, een leegte die niet meer door mij te vullen was. Mijn huisarts stuurde mij door naar de reumatoloog, en van haar kreeg ik te horen dat ík fibromyalgie had. Alles door heftigheid, stress en spanning van een leven lang CPTSS.

Er hebben veel mensen geprobeerd om mij in beweging te krijgen maar ik geloofde er niet meer in, ik geloofde al helemaal niet meer in mijzelf. Al die slapeloze nachten, nachtmerries, herbelevingen, en de daaruit voortkomende depressies, de vreselijke pijnen, en het steeds dikker wordende lijf waar ook de nodige MAO remmers en antipsychotica bij naar binnen werd gewerkt maakte het dat ik totaal emotieloos en vervlakt werd. 

Toen ik echt dacht mijn bakje uit te vliegen… ik zat figuurlijk met losse handen zonder beveiliging in mijn bewuste achtbaan…. en de mensen om mij heen werden er ook radeloos van, hielpen mijn waar ze dat mee konden, en overtuigde mij om toch te gaan bewegen. Toen een goede vriend die mij al heel lang sportmassage gaf vertelde dat hij mij op de sportschool verwachte, om mij daar te gaan helpen. En natuurlijk werd ik vreselijk boos, verdrietig…hoe kon hij… uitgerekend hij aan mij vragen mee te gaan sporten, hij die mij zo goed kende, hij die mij elke week los masseerde, en zag hoe ik pijn leed. Ik was zo teleurgesteld, zo verdrietig dat hij mij niet begreep, maar ik was diegene die het niet had begrepen. En dat kan ik nu november 2019 vertellen.

De stap naar de sportschool was groot, al die mensen die ik niet kende, overal triggers. En hoe moest ik er trouwens komen, ik had ook al 2 jaar geen auto meer gereden, met de hoeveelheid rustgevende medicatie naast wat ik al slikte probeerde mijn toenmalige psychiater mij te “helpen”. Verder de afgrond in………

Maar toch heb ik er alles aan gedaan en toen kwam Hemelvaart 2016 dit was de ommekeer in het proces van wat ik aan het doormaken was. Ik ging naar de sportschool waar mijn vriend altijd traint en dacht verder niet na en nam een jaarabonnement. En het was zwaar, en het blijft zwaar en heel   pijnlijk, moeilijk, en angstig, maar als ik naar huis rij voelde ik mijn bloed stromen, ik voelde pijn, maar gecontroleerde pijn. Mijn fibromyalgie gaat er niet van weg, maar het is dragelijker geworden, beheersbaar, ik ben niet meer bang voor die pijn. En natuurlijk heb ik steun en de motivatie en die honderdduizenden complimenten nodig van Peter om vol te houden. Net als de trauma therapieën die ik ook heb gevolgd, en nog steeds heb, weet ik nu als ik volhoud komt er verbetering. Niet gelijk zichtbaar of voelbaar, maar het komt als ik maar volhoud, ik mij goed blijf vasthouden in mijn bakje, want ik ben er nog nooit uitgevallen, al voelt dat elke keer wel dat ik ga vallen.

Daarom ga ik.. elke dag weer.. Ik ben er nog lang niet, maar deze stap heb ik gezet om elke keer een stukje zelfvertrouwen terug te vinden dat ik kwijt geraakt bent de afgelopen jaren. De begeleiding in de beheersing van het ongecontroleerde eten en de deskundigheid van de begeleiding van het sporten helpen mij om door te kunnen gaan om elke dag daarmee nieuwe energie te krijgen.

Heb jij ook wat motivatie nodig? Kijk dan eens op de website van Peter www.bodycare4you.nl