Ik zie de dingen niet zoals ze zijn, ik zie ze zoals ik ben.

Wie kent mij, begrijpt mij en ziet mij?. Die vragen heb ik mijzelf talloze keren in mijn leven afgevraagd, ze gaven en geven mij nog steeds een eenzaam en onbegrepen gevoel, dat ik nergens bij hoor. Dat niemand echt om wie ik ben van mij kan houden.

Tot ik mijzelf afvroeg; ken ik mijzelf eigenlijk wel? Wie ben ik? Begrijpt ik mijzelf…..en waarom kan ik niet van mijzelf houden?, en waarom zie ik die persoon die daar staat als spiegelbeeld van mijn ziel, niet zoals ze echt is.

Dus ik ben al geruime tijd op zoek naar mijzelf en kijk steeds weer in die enge spiegel van mijzelf. Steeds in een andere hoedanigheid, een ander spiegelbeeld, een andere ik, en dat is heel verwarrend voor mij. Maar nog meer voor mensen die met mij proberen of probeerde te leven.

Ik besef nu dat anderen mij nooit gelukkig kunnen maken. Mijn wanhoop dat anderen mij zullen gaan zien, horen en begrijpen, en vraag daar hulp bij, krijg er hulp bij om samen te kijken naar mijzelf, te zien hoe ik er ook uit kan zien. Mijzelf soms aardig kan vinden en heel soms trots kan zijn, als alles niet door schuldgevoelens omver wordt gegooid.